MATYNIA JÓZEF, dziennikarz radiowy
| < Poprzednie | Następne > |
JÓZEF MATYNIA (26 X 1919 Borkowice, województwo kieleckie – 1 III 2012 Sopot), dziennikarz radiowy, historyk. W dzieciństwie w Pułtusku, gdzie ojciec uzyskał posadę policjanta. Maturę zdał w 1938 w Płocku. W czasie wojny, po wykryciu grupy konspiracyjnej Szarych Szeregów w Pułtusku, od listopada 1940 w więzieniu w Pułtusku, a następnie obozie przejściowym w Działdowie, od początku marca 1941 przebywał w KL Auschwitz. Przeżył transport więźniów do Buchenwaldu w marcu 1943 i marsz śmierci do Dachau w kwietniu 1945, gdzie 29 kwietnia oswobodziła go armia amerykańska.
W 1951 absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Poznańskiego, od 1969 doktor nauk humanistycznych (historia) na podstawie pracy o obozie Stutthof, obronionej w Wyższej Szkole Pedagogicznej (promotor: prof. Bogusław Drewniak). Od 1950 dyrektor i redaktor naczelny rozgłośni Polskiego Radia w Poznaniu. We wrześniu 1954 przeniesiony na to samo stanowisko w Radiu Gdańsk, był nim do 26 XI 1956. W lutym 1957 został kierownikiem redakcji ekonomiczno-społecznej, a następnie redakcji audycji dla wsi. W czerwcu 1977, z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, przeszedł na wcześniejszą emeryturę.
Autor ponad 240 reportaży o charakterze historyczno-dokumentalnym, stworzył cykliczne audycje radiowe, m.in. magazyny „Ludziom godnym uznania”, „Aktualności dla wsi”. Wiceprzewodniczący Zarządu Głównego Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem, od 1984 redaktor „Biuletynu Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem”. Opublikował książki Na szlakach walki i męczeństwa województwa gdańskiego (1967), Młodość utracona za drutami (2011) i inne.
W 1960 otrzymał trzecią nagrodę w konkursie dla dziennikarzy propagujących Sopot. Laureat Bursztynowego Mikrofonu za cykl audycji o powojennym dwudziestoleciu Wybrzeża (1964), trzykrotnie zdobywał nagrody za audycje o tematyce pamięci narodowej (m.in. w 1967 Nagrodę Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za cykl reportaży o ruchu oporu na Pomorzu Gdańskim podczas II wojny światowej), kilkakrotnie nagrody klubowe Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za audycje o tematyce wiejskiej. Po 1945 członek związków kombatanckich. Od 1982 w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (po 1989 Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej). W 1983 jeden z założycieli Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem, przez wiele lat wiceprezes oraz szef oddziału gdańskiego. Członek Harcerskiego Kręgu Seniorów Chorągwi Gdańskiej ZHP „Korzenie”.
Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), Medalem Oświęcimskim (1985), Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” z Rozetą z Mieczami (1988; harcerz od 1932 roku, stopień harcmistrza), także Krzyżem Zasługi I klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec za działalność na rzecz pojednania polsko-niemieckiego (2007). Żonaty z Barbarą (7 XII 1924 – 20 VIII 2011 Sopot), pochowani na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
