PŁOŃSKA MARYLA, działaczka opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
MARYLA (MARIA) HELENA PŁOŃSKA (19 VIII 1957 Gdańsk – 30 XI 2011 Gdańsk), działaczka opozycji demokratycznej w Gdańsku. Córka pochodzącego z Białostocczyzny Jerzego (zm. 1976), absolwenta Wydziału Łączności Politechniki Gdańskiej, oficera techniki operacyjnej (tzw. Wydział T) Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Gdańsku i pochodzącej ze wsi Zańków koło Terespola (Podlasie), poślubionej przez niego w 1955 Władysławy, z rodziną od 1945 mieszkającej w Gdańsku-Stogach, sekretarki na Politechnice Gdańskiej (PG). Wychowywała się u dziadków ze strony ojca, Bolesława i Heleny, nauczycieli w Jurowcach koło Sanoka. W 1964 rozpoczęła naukę w Szkole Podstawowej w Sokółce. W Gdańsku ponownie od 1968, z chwilą otrzymania przez rodziców mieszkania na Żabiance, przy ul. Wejhera 3. Naukę kontynuowała w gdańskiej Szkole Podstawowej nr 77, w 1978 ukończyła Technikum Mechaniczno-Elektryczne. W latach 1979–1980 studiowała na Wydziale Chemii PG, wydalona z uczelni za działalność opozycyjną.
Mieszkając po sąsiedzku z Joanną Dudą-Gwiazdą i Andrzejem Gwiazdą jeszcze przed rozpoczęciem studiów włączyła się w działalność opozycyjną (wraz z matką przepisywała na maszynie dostarczone przez Gwiazdów listy i apele), brała udział w spotkaniach w mieszkaniu Tadeusza Szczudłowskiego Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCIO). Należała od początku do grupy działaczy powołanych 28 IV 1978 Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża (WZZW). W latach 1979–1980 (od piątego numeru) była członkinią redakcji i autorką pisma WZZW „Robotnik Wybrzeża”. Odpowiadała za redakcję techniczną tekstów, pisała artykuły na tematy społeczne (między innymi o fenolu, odkrytym w blokach na Żabiance).
W latach 1978–1979 współorganizatorka niezależnych obchodów rocznicy Grudnia 1970 w Gdańsku, od tego czasu pozostawała pod obserwacją Służby Bezpieczeństwa. 18 XII 1979 przemawiała w imieniu WZZW (przed Lechem Wałęsą) podczas uroczystości pod bramą nr 2 Stoczni Gdańskiej, 25 III 1980 zatrzymana na 48 godzin, w jej mieszkaniu przeprowadzono rewizję. 7 VIII 1980 była współautorką (z Bogdanem Borusewiczem, Janem Karandziejem, Joanną i Andrzejem Gwiazdami, Aliną Pienkowską i Lechem Wałęsą) odezwy wzywającej stoczniowców do obrony zwolnionej z pracy Anny Walentynowicz.
Od 14 VIII 1980 uczestniczyła w strajku w Stoczni Gdańskiej, początkowo jako sekretarz w pracach Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego (MKS). Brała udział w redagowaniu 21 postulatów Solidarności, następnie była organizatorką biura tłumaczeń dla dziennikarzy zagranicznych.
16 VIII 1980, po zakończeniu przez Lecha Wałęsę strajku w stoczni, wspólnie z Joanną i Andrzejem Gwiazdami oraz Bogdanem Lisem, zakładowym żukiem Elmoru objechała kilka najważniejszych zakładów, wzywając do kontynuowania walki. Jej wypowiedź do prasy, że „celem strajku jest obalenie systemu komunistycznego", wywołała spory rezonans społeczny i polityczny. Po zakończeniu strajku, na wniosek Lecha Wałęsy, jej biuro tłumaczeń zostało usunięte z siedziby Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Zniechęcona konfliktami w kierownictwie „Solidarności”, wycofała się z działalności związkowej.
Po urodzeniu syna Konrada (1981) pracowała dorywczo, między innymi udzielała korepetycji, wykonywała tłumaczenia oraz prace kreślarskie. W latach 1984–1987 pracowała jako bibliotekarka na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Gdańskiego, w 1988 – w Wojewódzkim Ośrodku Informatyki w Gdańsku, w latach 1988–1989 – w firmie Intakom Sp. z o.o. Z powodu choroby nowotworowej od 1989 przebywała na rencie (I grupa inwalidzka). Pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
W 2014 jej postać przywołano w filmie Marty Dzido i Piotra Śliwowskiego Solidarność według kobiet, przedstawiającym historię kilku zapomnianych kobiet, których działalność przyczyniła się do zmiany realiów politycznych w Polsce. W 2018 odznaczona pośmiertnie Krzyżem Wolności i Solidarności. W tym samym roku (28 kwietnia), w rocznicę powstania WZZW, na ścianie budynku w bloku przy ul. Wejhera, w którym mieszkała, odsłonięto poświęconą jej tablicę pamiątkową. W 2019 została jedną z bohaterek muralu „Kobiety wolności”, odsłoniętym na filarze przystanku kolejowego Gdańsk Strzyża.
