PTASIŃSKI JAN, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR
| < Poprzednie | Następne > |
JAN PTASIŃSKI (21 IV 1921 Dłutowo, Mazowsze – 2 IX 2015 Warszawa), I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KW PZPR) w Gdańsku. Pochodził z rodziny robotniczej, syn Wincentego i Stanisławy. Od 1938 pracował w prywatnej firmie w Warszawie jako pomocnik murarza i murarz. Podczas II wojny światowej członek organizacji Sierp i Młot (od 1940), Związku Walki Wyzwoleńczej, Gwardii Ludowej i Armii Ludowej; z rąk Niemców zginęli jego ojciec i młodszy brat Marian. Od 1942 w Polskiej Partii Robotniczej (PPR), następnie w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Po wojnie zdobył wykształcenie średnie (maturę zdał w 1960, w wieku 39 lat).
W 1945 I sekretarz Komitetu Powiatowego PPR w Płońsku, w 1946 kierownik wydziałowego Komitetu Warszawskiego PPR, w 1947 II sekretarz Komitetu Wojewódzkiego (KW) PPR w Rzeszowie, w latach 1948–1951 I sekretarz KW PZPR w Rzeszowie, w 1952 I sekretarz KW PZPR w Łodzi, od 5 XII 1952 do 9 XII 1954 wiceminister w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, od 14 XII 1954 do 11 XII 1956 zastępca przewodniczącego Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego, w 1956 (od października do listopada) I sekretarz KW PZPR w Bydgoszczy, od 12 XII 1956 zastępca komendanta głównego Milicji Obywatelskiej, od 4 II 1960 do 21 XII 1967 I sekretarz KW PZPR w Gdańsku (najdłużej ze wszystkich gdańskich I sekretarzy).
Od stycznia 1968 do lipca 1971 ambasador Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL) w ZSRR. Od 1973 do emerytury w 1983 wiceprezes Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy. W latach 1954–1964 zastępca członka, a 1964–1971 członek Komitetu Centralnego (KC) PZPR. Poseł na Sejm PRL (1952–1957 i 1961–1965, w tym drugim wypadku z okręgu gdańskiego). Członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego Związku Bojowników i Wolność i Demokrację, od 2001 członek Zarządu Krajowego Stowarzyszenia Kawalerów Orderu Wojennego Krzyża Grunwaldu. Bliski współpracownik Władysława Gomułki, związany z frakcją partyjną Mieczysława Moczara. Autor pamiętników oraz książek o tematyce historycznej, w tym niepublikowanej Grudzień 1970 i jego następstwa. Zaduma i refleksja (1987).
W okresie jego kadencji na stanowisku I sekretarza KW PZPR w Gdańsku oddano do użytku wyremontowany budynek dworca kolejowego Gdańsk Główny (1964); rozbudowano dzielnicę mieszkaniową na Przymorzu; przystąpiono do budowy wieżowca Zieleniak (1966); otwarto nową siedzibę Teatru Wybrzeże (1967); Stoczni Gdańskiej uroczyście nadano imię Włodzimierza Lenina (15 IV 1967).
Pochowany na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
