TARASZKIEWICZ LEOPOLD WITOLD, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
LEOPOLD WITOLD TARASZKIEWICZ (11 IX 1925 Szumsk koło Wilna – 12 X 2014 Gdańsk), architekt, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). W czasie II wojny światowej przyjęty na Wydział Budowlany Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie. Za przynależność do Armii Krajowej, w latach 1943–1944 więziony w sowieckim gułagu na Syberii. W 1945 repatriowany do Polski, zamieszkał w Sopocie. W latach 1945–1950 studiował na Wydziale Architektury PG. Na IV roku studiów rozpoczął pracę w biurze Miastoprojekt Gdańsk, gdzie później był głównym projektantem. Od 1951 zatrudniony na PG w Katedrze Projektowania Architektury Miejskiej. Równolegle w latach 1952–1954 pracował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, 1956–1957 na Politechnice Szczecińskiej.
Od 1965 doktor na podstawie pracy Wpływ ruchu turystycznego na ukształtowanie nadmorskich miejscowości (w świetle analizy wartości turystycznych strefy nadmorskiej województwa gdańskiego). W 1967 odbył półroczny staż w Instytucie Architektury Ion Mincu w Bukareszcie. Od 1982 na etacie docenta PG, kierownik Katedry Architektury Mieszkaniowej Wydziału Architektury PG. Od 1989 profesor nadzwyczajny PG, w okresie 1989–2002 prodziekan do spraw naukowych Wydziału Architektury.
W jego twórczości przeważają dzieła użyteczności publicznej, głównie świątynie i związana z nimi zabudowa. W dorobku twórczym znajduje się ponad 70 projektów, z których wiele zrealizowano. Do ważniejszych należą: kościoły w śródmieściu Gdyni (1959, z Janem Borowskim), Gdyni-Grabówku (1960–1967), Elblągu (1974), Rumi (1979), Śmiłowicach (1980), Tomaszowie Mazowieckim (1983), zespoły sakralne – Tczew-Suchostrzygi (1978, 1982–1998 z Andrzejem Rożeńskim) i w Aleksandrowie Kujawskim (1985). W Gdańsku wedle jego projektów powstały kościoły Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego (1971–1976), Opatrzności Bożej (1984–1988), Matki Bożej Saletyńskiej (1988–1995, z synem Antonim) (1988–1995), przebudowano wnętrza kościołów Najświętszego Serca Jezusa i św. Jana Bosko, św. Andrzeja Boboli (1966–1974), wykonano ołtarz w kościele św. Stanisława Biskupa Męczennika (1986–1987).
W latach 1971–1974 wchodził w skład Zarządu Stowarzyszenia Architektów Polskich Oddział Wybrzeże, był również członkiem Kolegium Sędziów Konkursowych. Od 1972 członek Komisji do spraw Sztuki Sakralnej Diecezji Gdańskiej, a od 1976 również Komisji do spraw Sztuki Sakralnej Diecezji Pelplińskiej. Prowadził zajęcia w Gdańskim Seminarium Duchownym. Od 1955 był członkiem Gdańskiego Towarzystwa Fotograficznego.
Otrzymał m.in. odznaczenia: Złoty Krzyż Benemerenti przyznany przez papieża Pawła VI (1977), odznakę „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, Złotą Odznakę SARP (2000), Medal Księcia Mściwoja II (2010). Otrzymał Nagrodę imienia św. Brata Alberta – Adama Chmielowskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie sztuki sakralnej (1978). W 2014 wyróżniony tytułem Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej.
Żonaty był z Marią z domu Pruffer (4 IV 1930 – 14 IX 2015), ojciec Jacka Władysława (20 I 1959 – 22 VI 2022), prorektora Uniwersytetu Gdańskiego (2002–2008). Pochowani na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
