WASIELKE FRANCISZEK, przedstawiciel gdańskiej Polonii
| < Poprzednie | Następne > |
FRANCISZEK JÓZEF WASIELKE (4 X 1905 Sopot – 1958), kolejarz, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn robotnika Michała (17 IX 1878 Częstkowo koło Wejherowa – 30 X 1957) oraz Cecylii z domu Natzmer vel Latzmer vel Statzmer (28 XII 1881 Sopieszyno koło Wejherowa – 8 VI 1970). Brat Leona Feliksa (6 XI 1906 Sopot – 30 V 1979), Jadwigi Heleny (1 VI 1908 Sopot – 20 VIII 1908 Nanice; obecnie część Wejherowa), Heleny Józefy po mężu Penk (ur. 23 V 1909 Sopot), Stefana Pawła (11 II 1911 Sopot – 11 IX 1911 Sopot), Pawła Michała (ur. 28 IV 1912 Sopot), Brunona Augustyna (23 VI 1913 Sopot – 6 XI 1979 Gdańsk) i Alfreda Jana (22 III 1920 Sopot – 24 VII 1943).
Pracował jako służący i komiwojażer, od 10 III 1927 w służbie Polskich Kolei Państwowych (PKP). 1 VII 1930 został mianowany etatowym stacyjnym na stacji Gdańsk Nowy Port. Od 7 IX 1938 kasjer kolejowy na stacji Gdańsk Wrzeszcz. Członek Gminy Polskiej Związku Polaków (od 15 I 1937 zastępca sekretarza w zarządzie filii w Sopocie), Kolejowego Klubu Sportowego, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Ligi Morskiej i Kolonialnej, Macierzy Szkolnej, Rodziny Kolejowej, Towarzystwa byłych Wojaków, Towarzystwa Ludowego w Sopocie, w którym był sekretarzem, Zjednoczenia Zawodowego Polskiego oraz Zjednoczenia Zawodowego Polskiego Zrzeszenia Pracy (22 I 1939 wybrany do komisji rewizyjnej).
W 1930 i 1935 kandydował bez powodzenia z listy polskiej w wyborach do Volkstagu. 23 III 1935 został aresztowany w Domu Polskim w Sopocie przez policję polityczną, a 21 maja skazany na trzy tygodnie więzienia za wzniesienie okrzyku „Niech żyje Marszałek Piłsudski”. W drugiej instancji został skazany na karę pieniężną 200 guldenów lub 20 dni aresztu. Zagrożony aresztowaniem przez gdańskie gestapo został 30 VIII 1939 przeniesiony na stację Koziebrody na Mazowszu, gdzie przebywał do 4 września. Od 5 IX 1939 do 23 III 1945 ukrywał się m.in. w Szemudzie i Jeleńskiej Hucie koło Wejherowa. W kwietniu 1945 wstąpił ponownie na służbę PKP.
Mieszkał w Sopocie, kolejno przy Pommersche Strasse 36 (al. Niepodległości), gdzie przyszedł na świat, Pommersche Strasse 39, Wegnerstrasse 18 (ul. Helska), Danzigerstrasse 69 (al. Niepodległości), Danziger Strasse 69a, Danziger Strasse 70a, Danziger Strasse 106 oraz Heinrichsallee 29 (ul. Jana z Kolna); po wojnie tamże. Żonaty był od 5 VIII 1927 (ślub w Urzędzie Stanu Cywilnego w Szemudzie) z Marią Teresą z domu Grubba (6 V 1905 Niebrzydowo Wielkie koło Morąga – 1977), córką kolejarza Teofila Grubby (18 XI 1872 - 20 IX 1922) i Heleny Rozalii z domu Tischer (2 III 1873 – 12 XII 1949), miał syna Gerarda Franciszka (5 XI 1928 – 26 V 1999) i córkę Irenę Elżbietę (ur. 14 VII 1931). Pochowany na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
Bibliografia:
„Dziennik Poznański” nr 190, 20 VIII 1935.
„Gazeta Gdańska” 31 X 1930, nr 251; 14 XI 1930, nr 262; 21 XII 1930, nr 293; 18 III 1935, nr 65; 20 VIII 1935, nr 186; 7 VII 1937, nr 153; 24 I 1939, nr 20.
„Głos Zjednoczenia” 1939, nr 2.
„Słowo Pomorskie” 9 XI 1934, nr 257; 1 XII 1934, nr 276.
„Straż Gdańska” 19 III 1935, nr 13; 19 VI 1937, nr 2; 1 VII 1937, nr 3.
Kledzik Witold, Biografie Polaków – pracowników kolejowych (nie wszystkich) zatrudnionych do 31.8.1939 w służbie na PKP na terenie byłego Wolnego Miasta Gdańska, PAN Biblioteka Gdańska, Ms. 5152.
