ZAPOLNIK JAN, działacz opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
JAN ZAPOLNIK (2 VI 1927 Jałówka koło Suchowoli – 15 IV 2014 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej z okresu PRL-u, po 1989 aktywnie zaangażowany w działalność społeczną. Syn Władysława i Julii. W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej, w latach 1946–1947 członek organizacji Wolność i Niezawisłość (WiN). W latach 1947–1948 pracownik Huty Kościuszko w Chorzowie, 1948–1949 przedsiębiorstwa Termoizolacja, 1949–1951 Zakładu Produkcji Części Samochodowych. W 1951 absolwent Liceum Mechanicznego w Katowicach.
W 1951, z obawy przed represjami ze strony Urzędu Bezpieczeństwa za przynależność do WiN, przeprowadził się na Wybrzeże. W latach 1951–1994 pracował jako specjalista budowy maszyn i instruktor szkolenia zawodowego w Stoczni Gdańskiej. W grudniu 1970 uczestnik protestów robotniczych w Stoczni. Od 1977 uczestnik Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Drukarz i kolporter podziemnych wydawnictw opozycyjnych, redaktor działu „Opinie” pisma „Ruch Związkowy”. W latach 1978–1980 członek Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Wielokrotnie zatrzymywany przez organa władzy na 48 godzin i przesłuchiwany (np. 9 XI 1979, gdy był jednym z organizatorów gdańskich uroczystości związanych z 61 rocznicą odzyskania niepodległości przez Polskę). Jego mieszkanie przeszukiwano, rekwirując nielegalne ulotki i wydawnictwa. Od 14 VIII 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej; od września 1980 członek Solidarności; doradca Komisji Zakładowej, przewodniczący Komitetu Osób Więzionych za Przekonania w Stoczni Gdańskiej.
Po wprowadzeniu stanu wojennego w dniach 13–15 XII 1981 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej. 15 XII 1981 zatrzymany, internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, od 17 XII 1981 w Zakładzie Karnym w Iławie. Od czerwca 1982 umieszczony na Oddziale Psychiatrii Sądowej w szpitalu w Starogardzie Gdańskim, zwolniony we wrześniu 1982. Po wyjściu na wolność zajmował się kolportażem podziemnej prasy i akcjami plakatowymi.
W latach 1984–1989 działacz Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie i Białymstoku. W 1987 współzałożyciel oraz członek władz krajowych Polskiej Ligi Obrony Praw Człowieka, przewodniczący Oddziału Gdańskiego. W maju i sierpniu 1988 uczestnik strajków w Stoczni Gdańskiej. Do 1989 inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. W 2007 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Żonaty z Jadwigą Anną z domu Grycel (8 VI 1931 – 2 XI 2022 Gdańsk), ojciec Barbary (1 I 1962 – 18 VI 1976 Gdańsk). Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Srebrzysko. Pośmiertnie, w 2015, uhonorowany Krzyżem Wolności i Solidarności.
