RASIŃSKI KAZIMIERZ, obrońca Westerplatte w 1939, honorowy obywatel Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ RASIŃSKI (1 III 1902 Parchocin, obecnie gm. Nowy Korczyn, powiat buski, województwo świętokrzyskie – 12(?) IX 1939 Gdańsk), obrońca ► Wojskowej Składnicy Tranzytowej (WST) na Westerplatte w 1939 roku w stopniu sierżanta rezerwy, radiotelegrafista, ► honorowy obywatel miasta Gdańska. Syn Józefa i Katarzyny z domu Wojtala.
Ukończył sześcioklasową szkołę powszechną, pracował jako robotnik w „Hucie Bankowej” w Dąbrowie Górniczej. W 1923 powołany do odbycia czynnej służby wojskowej w Pułku Radiotelegraficznym [w Warszawie]. Skierowany na specjalistyczne przeszkolenie w specjalności radiotelegrafista do Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. Po ukończeniu służby czynnej w 1924 pozostał w pułku jako żołnierz zawodowy. Kolejno awansował do stopnia sierżanta. 30 IV 1932, wraz z podległym sobie kpr. Edwardem Starzyckim, przeniesiony do WST na stanowisko kierownika radiostacji. W związku z przenoszeniem personelu pomocniczego WST na etaty cywilne 3 X 1934 przeniesiony do rezerwy, a od 1 IX 1934 zatrudniony w WST jako pomocnik kancelaryjny z umową czasową. Faktycznie jako pracownik cywilny w dalszym ciągu był kierownikiem radiostacji, której istnienie w składnicy było utajnione. 19 IX 1935 zdał egzamin na urzędnika III kategorii Państwowej Służby Administracyjnej. 1 IV 1936 mianowany na stałe pomocnikiem kancelaryjnym w WST.
W czasie obrony Westerplatte obsługiwał radiostację w piwnicy koszar. 2 września, po nalocie bombowym, na rozkaz mjr. ► Henryka Sucharskiego zniszczył szyfry. Po kapitulacji wraz z załogą Westerplatte przebywał w
► koszarach na Biskupiej Górce. 8 września, wywołany na przesłuchanie, nie powrócił do celi. Dotychczas nie wyjaśniono jego dalszych losów. Najbardziej wiarygodna wydaje się hipoteza o utracie życia podczas przesłuchania. Istnieje domniemanie, że 12 IX 1939 został pochowany na ► cmentarzu na Zaspie (Cmentarzu Ofiar Terroru Hitlerowskiego), pod przekręconym nazwiskiem Graczyński.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1990 pośmiertnie), Brązowym Krzyżem Zasługi(?), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921(?), Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości (?), Brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę (1938). Wspólnie ze wszystkimi Westerplatczykami od 21 V 1998 honorowy obywatel miasta Gdańska.
Bibliografia:
Archiwum Państwowe w Gdańsku, Akta KGRP, sygn. 259/1068, k. 38, Rozkaz Komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej Westerplatte Nr 34 z dnia 24 VI 1938.
Dróżdż Krzysztof Henryk, Walczyli na Westerplatte. Badania nad stanem liczbowym załogi Wojskowej Składnicy Tranzytowej we wrześniu 1939 roku, Oświęcim 2017.
Górnikiewicz-Kurowska Stanisława, Westerplatczycy. Losy Obrońców Wojskowej Składnicy Tranzytowej, Gdańsk 2012 (wyd. 2 poszerzone i poprawione).
Rut Sławomir, Wojciech Samól, Jarosław Tuliszka, Westerplatczycy – lista 1939. Skład załogi Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte w Wolnym Mieście Gdańsku 1 września 1939 r., Gdańsk 2023 (przez indeks).
Westerplatte, zebrał, opracował i wstępem opatrzył Zbigniew Flisowski. Warszawa 1978.
