BŁASZK JÓZEF, urzędnik kolejowy, przedstawiciel gdańskiej Polonii
| < Poprzednie | Następne > |
JÓZEF KAROL BŁASZK (8 II 1909 Konojady koło Brodnicy nad Drwęca – 16 III 1970 Gdańsk), urzędnik kolejowy, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn pocztowca Augustyna Błaszka (26 III 1873 Domatówko koło Pucka – 6 VII 1935 Gdańsk) i Elżbiety z domu Pokriefke vel Pokrywka (9 IX 1870 Warszkowo koło Wejherowa – 1 I 1922 Gdańsk). Brat Marty Brygidy (8 X 1902 Zawadzka Wola koło Łasina – 1 X 1992 Mönchengladbach, Niemcy), Cecylii Elżbiety, po mężu Cisewskiej (10 III 1904 Huta koło Łasina – 19 II 1946 Lębork), Franciszka Ksawerego (3 XII 1905 Huta koło Łasina – 16 XII 1976 Mönchengladbach, Niemcy), Jana Augustyna (21 I 1907 Huta koło Łasina – 17 IX 2001 Tczew), Anny Ewy (22 I 1911 Gdańsk – 23 X 1995 Wejherowo) oraz Bernarda Pawła (ur. 30 VII 1914 Gdańsk – zaginął bez wieści w czasie II wojny światowej).
W Gdańsku z rodziną od około 1910. Uczęszczał do szkoły średniej dla chłopców na Głównym Mieście (Rechtstädtische Knaben-Mittelschule, Mittelschule der Rechtstadt), następnie do Gimnazjum Polskiego, gdzie w marcu 1929 zdał egzamin maturalny. Od 12 kwietnia tego roku w służbie Polskich Kolei Państwowych (PKP). Ukończył kurs aspirantów służby handlowej. 1 I 1935 został mianowany etatowym adiunktem w 10 grupie uposażenia, a 1 II 1937 w grupie 9. Od 28 X 1938 był zatrudniony w Ekspedycji Kolejowej Gdańsk Oliwiec (Brama Oliwska).
Aresztowany przez Niemców w pierwszych dniach II wojny światowej, został osadzony w Victoriaschule, następnie w obozie dla Polaków w Nowym Porcie (więzień nr 960), był w grupie więźniów wyprowadzany codziennie do prac porządkowych na Westerplatte. Na początku 1940 został przeniesiony do obozu Stutthof. Od kwietnia 1940 w KL Sachsenhausen (więzień nr 20953), gdzie od 3 XII 1940 do 20 II 1941 przebywał w izbie chorych. 13 X 1943 został z obozu zwolniony i od 1 listopada do 5 III 1945 pracował jako robotnik w stoczni w Gdańsku. Od 14 IV 1945 ponownie w służbie PKP, początkowo w Oddziale Ruchowo-Handlowym w Gdańsku, następnie zaś w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych jako starszy referendarz. Zmarł wkrótce po przejściu na emeryturę.
Przed wojną członek Gminy Polskiej Związku Polaków, Kolejowego Klubu Sportowego Orzeł, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Ligi Morskiej i Kolonialnej, Macierzy Szkolnej, Polskiego Czerwonego Krzyża, Rodziny Kolejowej, Związku Harcerstwa Polskiego, Związku Urzędników Kolejowych. Należał do Tajnej Organizacji Wojskowej, a także Towarzystwa Śpiewu „Moniuszko”, w którym m.in. został w 1936 wybrany delegatem do Pomorskiego Okręgu Kół Śpiewaczych, a w 1948 powierzono mu funkcję sekretarza.
Mieszkał kolejno przy Langgarten Wall (ul. Długa Grobla 10), St.-Barbaragasse 6b (ul. Św. Barbary), Radauneneufer 41 (ul. Brzegi) oraz Adolf-Hitler-Strasse 128d (al. Grunwaldzka); tam też po wojnie, ale nie w swoim dawnym lokalu. Żonaty z Wandą Barbarą z domu Knoff, miał synów Mariana Benedykta (12 II 1938 Gdańsk – 2 IX 2005 Gdynia) i Romualda Edmunda (19 VIII 1939 Gdańsk – 23 X 2022 Mönchengladbach) oraz córkę Kordulę Monikę (ur. 22 VIII 1945 Gdańsk). 24 X 1963 ożenił się powtórnie z Urszulą z domu Kraszewską (1 VIII 1925 Tczew – 16 V 2012 Gdańsk). Pochowany 20 III 1970 na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Archiwum Muzeum Poczty Polskiej w Gdańsku – oddział Muzeum Gdańska.
Archiwum rodzinne Iwony Stobińskiej.
Archiwum rodzinne Krystyny Blaszk.
„Dziennik Bałtycki” nr 68 z 9 III 1948, s. 4, nr 66 z 19 III 1970 (nekrolog).
„Gazeta Gdańska” nr 13 z 17 I 1936.
Gimnazjum Polskie Macierzy Szkolnej w Gdańsku (1922–1939), cz. 1, Księga pamiątkowa w pięćdziesięciolecie założenia Gimnazjum, pod red. Bernarda Janika, Wrocław–Gdańsk 1976.
Kledzik Witold, Biografie Polaków – pracowników kolejowych (nie wszystkich) zatrudnionych do 31.8.1939 w służbie na PKP na terenie byłego Wolnego Miasta Gdańska, PAN Biblioteka Gdańska, Ms. 5152/1.
